امروزه شدت انرژی از منظر توسعه پایدار و امنیت انرژی، شاخصی راهبردی برای کشورها به شمار میرود.
به گزارش شانا، سنجش شاخص شدت انرژی یه منظور بررسی افزایش کارایی انرژی از لحاظ کاهش وابستگی انرژی به خارج و همچنین بررسی تبعات آب و هوایی و زیست محیطی یکی از نکات مورد توجه سیاستگذاران حوزه انرژی است.
شاخص شدت انرژی متاثر از عوامل گوناگونی نظیر ویژگیهای عمومی استاندارد، سبک زندگی، مساحت سرزمین و تغییرات ساختاری اقتصادی کشورهاست که به طور کلی میتوان دو عامل پیشرفت در کارایی انرژی درونبخشی و انتقالات میانبخشی در اقتصاد را تعیین کننده اندازه و جهت تغییر در شدت انرژی کشورها دانست.
از طرفی شدت انرژی رابطۀ مستقیمی با مصرف انرژی و فعالیتهای اقتصادی دارد که بهطور غیر مستقیم رابطه میان سطح انتشار آلایندهها و سیاستهای زیست محیطی را اندازهگیری میکند که بررسی این مهم در کشورهای عضو اوپک با در نظر داشتن توزیع فضایی این کشورها اهمیت بسیاری دارد.
زیرا بررسیهای انجام شده در این حوزه در وهله نخست به اتخاذ محدودیتهای زیست محیطی منصفانهای منجر میشود. افزون بر این، پیشبینی شدت انرژی اهمیت بسیاری برای سیاستگذارن بخش انرژی در سطح کلان و مدیران بنگاهها در سطح خرد به منظور مدیریت شبکه تولید و مصرف انرژی دارد. این در حالی است که آگاهی از روند و پروسه همگرایی شدت انرژی میان کشورهای اوپک را میتوان بیانگر آزادسازی بخشی صنعت انرژی این کشورها دانست.
در این میان، روند بررسی شدت انرژی ایران در مقایسه با میانگین شدت انرژی کشورهای اوپک نشاندهنده روند صعودی شدت انرژی ایران در سالهای ٢٠١٠ – ١٩٧١ است که این موضوع بیانگر هزینه یا قیمت بالاتر تبدیل انرژی به تولید ناخالص داخلی و واگرایی شدت انرژی ایران از میانگین شدت انرژی کشورهای عضو اوپک است.
برای کسب اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.